Bir kitapta okumuştum: Çoğu kez insanlar, geçmişi özleme ve geleceğe kötümser bakma eğilimindedir, yazıyordu. Kendi gözlemlerim, yazarın tespitini onaylıyor. Muhtemelen senin gözlemin de bu yöndedir.

Öyle değil mi? Biz (insanlar; sen, ben, onlar) geçmişi hatırlama deneyimini, bugünü yaşama deneyiminden veya yarını düşünme deneyiminden daha huzurlu buluyoruz.

• Peki, neden böyle hissediyoruz, hiç düşündün mü?
• Sahiden geçmişi özlüyor muyuz?
• Albümleri kurcalamak, geçmişi hatırlamak neden yüzümüzde tebessüm oluşturuyor?
• Ve neden bugün veya gelecek bize kaygı veriyor?

Ben bir şeyler düşündüm. Gel birlikte tartışalım: